Fayların tanınması için kullanılan kriterler:
1. Fayların kendilerine has ve içsel özellikleri
2. Jeolojik ve stratigrafik birimler üzerindeki etkileri
3. Topoğrafya (fizyografik unsurlar) üzerindeki etkileri
3. Topoğrafya (Fizyografik Unsurlar) Üzerindeki Etkileri
Bir çok aktif ve aktif olmayan fayların topoğrafya, akarsu yatakları ve yeraltı suyu akması üzerinde önemli etkileri vardır.
A – Fay Sarplıkları
Genelde topografya eğimindeki an değişiklikle tanımlanan çizgisel yapılar: topoğrafya eğimindeki ani kırılma
B – Fay Çizgisi Sarplığı
Aktif faylarla birlikte gelişen özel bir erozyon yapısı. Dayanıklı bir katmanın faylanması ve sonrası erozyon sonucu oluşmuş ‘fay çizgisi sarplığı’
C - Fay zonunda görülen üçgen yüzeyler ve sıralı birikinti konileri
(triangular facets and alluvial fans)
Garlock Fayı: büyük bir alüvyon yelpazesini ucundan kesip, yükseltiyor
D - Belirli morfolojik yapının bir çizgisellik boyunca kesilmesi
E - Çizgisel vadiler (linear valleys)
Fay zonlarındaki kayaçların kırılıp, parçalanması dolayısıyla bunlar arasında oluşan boşluklar, yeraltı sularının yeryüzüne çıkması için için son derece elverişli bir kanal vazifesi görür. Bu nedenle de çok sayıda su kaynaklarının birbiri ardına çizgisel sıralanım sunması, bu istikamet boyunca bir fay olasılığı akla getirmektedir. Diğer yandan belirli hatlar boyunca rastlanan traverten oluşumları da, vaktiyle bikarbonatca zengin yeraltı sularının fay hattı boyunca çıkış yaptığını ve buralarda traverten oluşumuna sebep olduğunu düşündürür.
G - Çizgisel bitki anomalisi
Fay zonları boyunca kayaçların kırılıp, parçalanması sonucu bu kesimler çevreye nazaran belirgin oranda topraklaşır. Topraklaşan bu kesimlerde ise doğal olarak bitkiler daha yoğun gelişir. Üstelik fay zonlarındaki bitki yoğunlaşmasına önemli katkı sağlar. Arazi çalışmalarında veya hava fotoğrafı değerlendirmelerinde çizgisel bitki anomalileri çoğu kez önemli bir fay kriteri sayılır.
H - Ötelenen dere-akarsu yatakları (Offset streams)
Vadilerin karşısına tepelerin gelmesi (shutter ridges)
I. Çöküntü Gölleri (Sag Ponds)
FAYLARIN SINIFLANDIRILMASI
Fayların sınıflandırılmasında farklı kriterler kullanılır:
(1) Fay düzlemi ve düzlemin eğimi;
(2) Gerçek atım/kayma yönü;
(1) Fay düzlemi ve düzlemin eğimine göre;
A - Fay düzlemine göre
B - Fay Düzleminin Eğim miktarı
C - Fay Düzlemi Boyunca Gerçekleşen Hareket
Faylar, düzlemleri boyunca gelişen göreceli hareket/kaymaya göre başlıca üç farklı grup altında değerlendirilirler: fay bloklarının birbirlerine göre net hareketi ve
hareket yönü
1. Eğim-atımlı Faylar ⇒ hareket fay düzleminin eğim yönüne paraleldir
2. Doğrultu-atımlı Faylar ⇒ yatay atıma sahip faylar; hareket fay düzleminin
doğrultusuna paralel. Genelde düşey veya düşeye yakın yapılardır (75-90°)
3. Verev-atımlı Faylar ⇒ hareket fay düzlemine göre oblik gelişir: ne doğrultuya ne
de eğime paralel hareket
Fay boyunca fay atımının değerlendirilmesi o fay boyunca ötelenmeye maruz kalmış katman veya kılavuz seviyenin ötelenmeden önceki konumuna getirilmesi ile yapılır. 5 farklı kavramın tanımlanması ve de iyi anlaşılması gerekir.
(1) Gerçek atım (net atım): Bir fayın hareket vektörü boyunca ölçülen atımıdır;
(2) Yanal atım: Hareket vektörünün fayın doğrultusuna paralel bileşeni;
(3) Eğim atım: Hareket vektörünün fayın eğimi yönündeki bileşini;
(4) Düşme: Fay bloklarının düşey düzlemde (yer yüzüne göre) olan hareket miktarı. Düşme aynı zamanda normal fayın yer kabuğunda oluşturduğu incelme veya ters faylarda ise kalınlaşma miktarına denk gelir;
(5) Açılma: Fay bloklarının yatay düzlemde doğrultuya dik yöndeki hareketidir. Açılma aynı zamanda fayın yer kabuğunda tarattığı daralma (ters faylarda) veya uzamaya (normal faylarda) karşılık gelir.
1. Eğim Atımlı Faylar (dip-slip faults): Normal F., Ters F. ve Bindirme F.; taban bloğun fay düzlemine ya da yerçekimi yönüne göre haraketi
2. Düşey Faylar (vertical faults)
3. Doğrultu-atımlı Faylar (strike-slip faults) : sağ-yanal & sol-yanal
4. Verev-atımlı Faylar (oblique faults)
5. Pivotal / Rotasyonal / Burulma Faylar: Kayma miktarı fay düzleminin doğrultusu
boyunca hızlı değişiklikler gösterir.
Normal Fay
Tavan blok eğim aşağı hareket ederken göreceli olarak taban blok eğim yukarı hareket eder. Eğimleri 45° den büyük, 90° den küçüktür; genelde 60° dir. Düşük açılı normal faylar 30° veya daha düşük eğimlidirler. Hareket vektörü fayın doğrultusuna dik, eğim yönüne paraleldir. Sapma açısı (rake/pitch): 90°
Ters Fay
Tavan blok eğim yukarı hareket ederken göreceli olarak taban blok eğim aşağı hareket eder. 45° den büyüktür. Düşük açılı ters fayların eğimi genelde 30° civarındadır ve Bindirme Fayı adı verilir. Hareket vektörü fayın doğrultusuna dik, eğim yönüne paraleldir: Sapma Açısı (rake/pitch): 90°.
Bindirme Fayı
Doğrultu-atımlı Fay
Hareket vektörü fayın doğrultusuna paralel, eğim yönüne diktir; Sapma Açısı: 00°
Verev-atımlı Fay (Sol Yanal – Ters)
Hareket yanal ve eğim atım birleşimidir: fay düzlemi boyunca hem eğim atım hemde doğrultu atım vardır. Hareket vektörü fayın doğrultusuna verevdir; sapma açısı 90° küçük 00° den büyüktür. Dolayısıyla, hem eğim hem de yana-atımlı fayların adlandırma kriterleri kullanılır ve baskın hareket fay için sıfat olarak değerlendirilir: sağ-yanal bileşenli normal fay; ters bileşenli sol-yanal fay gibi. Kayma vektörünün yatımı açısı [sapma açısı (rake/pitch)]
>45° ise eğim atım baskın
< 45° ise yanal atım baskın
Rotasyonal (Pivotal/Burulma) Fay
Fay bloklarının birbirlerine göre hareketi yatay bir eksende dönerek gerçekleştiği
için:
(i) fay boyunca gerçekleşen hareket miktarı doğrultu boyunca değişir;
(ii) fayın bir ucundaki hareket normal bileşenli iken diğer ucunda ise ters karakterli
olabilir; Makas Fayları olarak da adlandırılırlar.
Faylanma ve Asal Gerilme Eksenleri
ANDERSON SINIFLAMASI
Gerilme yönlerine bağlı olarak gelişen kayma yüzeylerinin konumuna göre sınıflama
Fay ve Asal Gerilme Eksenleri
